-သက်ေမာင္-1,6,2011
တေလာက အညာေဒသမွာ ေရာက္ေနတ့ဲ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္ဆီကို ဖုန္းဆက္ၿပီး အကူအညီ ေတာင္းပါတယ္။
“ေဟ့ သူငယ္ခ်င္း ေနေကာင္းလား၊ မင္းကို အကူအညီ တစ္ခု ေတာင္းစရာ ရွိလို႔”
“ေျပာေလကြာ၊ ငါတတ္ႏိုင္ရင္လဲ ကူညီရတာေပါ့”
“ဒီလိုကြ၊ ငါ့အစ္မ တစ္ေယာက္က သူ႕သမီးကေလးကို ဘ/က ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအပ္ခ်င္လို႔တ့ဲ၊ အဒါ မင္းတို႔နားမွာ ဘ/ကေက်ာင္း ရွိရင္ မင္းမ်ား ကူညီႏိုင္ မလားလို႔”
“ဒါမ်ားကြာ၊ ဘာလို႔ မကူညီႏိုင္ရမွာလဲ၊ ငါတို႔နားမွာ ဘ/ကေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း မဟုတ္ဘူး၊ ႏွစ္ေက်ာင္းေတာင္ ရွိတယ္၊ အဒီ ဘုန္းဘုန္းေတြကိုလဲ ငါ သိပါတယ္ကြ။ ဒါနဲ႔ ေနပါဦး၊ မင္းအစ္မလို ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေနေနတ့ဲ ေဘာ့စ္ တစ္ေယာက္က ငါတို႔ ၿမိဳ႕စြန္ ဇနပုဒ္က ဘ/ကေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအပ္ခ်င္တယ္ ဆိုတာက ငါဘယ္လို နားလည္ရမွာ လဲကြ”
“ေဟ့ သူငယ္ခ်င္း၊ ဒါေတာ့ မင္း ငါ့အစ္မနဲ႔ ေတြ႕မွပဲ မင္းဖာသာမင္း ေမးၾကည့္ေပေတာ့၊ ငါ မင္းလိပ္စာကို ေျပာျပၿပီး သူ႕ကို မင္းဆီ လႊတ္လိုက္မယ္။ အဆင္ေျပေအာင္သာ ကူညီလိုက္ပါကြာ”
“စိတ္ခ် သူငယ္ခ်င္း”
ဒီလိုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ ဖုန္းခ်သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ ဘာလို႔မ်ားပါ လိမ့္-ဆိုတ့ဲ အေတြးေတြကို အမွ်င္မျပတ္ ေတြးေနမိပါတယ္။
ေတြးလို႔ ေကာင္းေနတုန္း မွာဘဲ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အစ္မလဲ ကားေလးနဲ႔ ေပါက္ခ်လာပါတယ္။
ဒီေတာ့မွ အေျဖကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိလိုက္ရပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အစ္မက သူ႕သမီးကေလးကို ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းထားတာပါ။
ေလးတန္းေအာင္ၿပီး ငါးတန္းတက္စ အရြယ္ဆိုေတာ့ အလြန္ဆုံး ရွိလွမွ ဆယ္ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေပါ့။
အေျခအေနအရ ဒီက ပညာေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာကို ထိုးေဖာက္ႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာက မလြယ္ဘူးေလ။
အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဘာသာစကား။
ဒီေတာ့ ဘာသာစကား လဲ ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ ႏိုင္ငံတကာ ပညာေရးကိုလဲ အမီလိုက္ ႏိုင္ေအာင္ ကေလးဘ၀ ကတည္းက ဟိုမွာ ပို႔ထား လိုက္ပါတယ္။
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီမွာ ျပန္ၿပီး ေနမယ္ဆိုရင္လဲ ဒီက ပညာေရးနဲ႔ ဒီက အတန္းကို ေအာင္ၿပီးသား ျဖစ္ေနခ်င္တယ္။
ဒီေတာ့ အႀကံအဖန္ လုပ္ရတာေပါ့။
ေလးတန္းအထိေတာ့ တျခားေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း မွာ စာရင္းသြင္းၿပီး ေအာင္ေအာင္ လုပ္ခ့ဲၿပီးပါၿပီ။
အခု ငါးတန္းဆိုေတာ့ ေက်ာင္းေျပာင္း ဖို႔ လိုလာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကို အကူအညီ ေတာင္းတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ကူညီလိုက္ပါ တယ္။
အဆင္ေျပသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။
ဒီအစ္မ မျပန္ခင္ ေျပာသြားတ့ဲစကားေတြထဲမွာ “နင္ စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ဒီမွာ ထားလို႔ကေတာ့ ဒီလိုဘဲ ေဟးလား ဟားလားနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ သြားမွာေပါ့” တ့ဲ။
ဒီစကား ၾကားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ခံစားရပါတယ္။
အစ္မ ေျပာသလို မဟုတ္ တာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ လက္ရွိပညာေရး အဆင့္အတန္းက အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံ ေတြကိုေတာင္ မမီႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ျငင္းမရပါဘူး။
ဒီလို ျဖစ္ေနတာကလဲ ဆယ္စုႏွစ္ သုံးေလးခု မက ရွိခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ အနာဂတ္ အတြက္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ ႀကီးႀကီးမား မား ထားခ်င္ၾကတ့ဲ မိဘမ်ားအေနနဲ႔ ကိုယ္ရင္ေသြးအတြက္ စိုးရိမ္မယ္ ဆိုလည္း စိုးရိမ္ စရာပါ။
ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ တတ္ႏိုင္တ့ဲ မိဘေတြက ကိုယ့္ရင္ေသြးကို ကေလး ကတည္းက ႏိုင္ငံျခားပို႔ၿပီး ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးၾကတာဟာ ပညာေရး ရႈေထာင့္တစ္ခု တည္းကသာ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၀မ္းေျမာက္စရာႀကီးပါ။
ဒါေပမ့ဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကိုယ့္ရင္ေသြးကို ပညာေရးရႈေထာင့္တစ္ခုတည္းက ၾကည့္ၿပီး ျပဳစုၿပိဳးေထာင္ေပးရုံ ေလာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တာ၀န္ေက်ၿပီလား။
တျခားတျခားေသာ ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈ ျမန္မာ့ဓေလ့ထုံးစံ ျမန္မာေျမ ျမန္မာေရ ျမန္မာအေငြ႕အသက္ စတ့ဲ စတ့ဲ ရႈေထာင့္ ေတြကေရာ ၾကည့္ၿပီး မ်ိဳးေစ့ ခ်တာမ်ိဳးေတြ မလုပ္သင့္ ေပဘူးလား။
တစ္ခ်ိန္က ႏိုင္ငံေရး နယ္ပယ္မွာေရာ စာေပနယ္ပယ္မွာပါ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားခ့ဲ တ့ဲ ဆရာဦးသိန္းေဖျမင့္ ဆိုရင္ သူ႕ရင္ေသြးေတြကို မူလတန္းအရြယ္မွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ ဖြင့္ထားတ့ဲ မူလတန္းေက်ာင္းမွာဘဲ ပညာသင္ၾကားေစပါ တယ္တ့ဲ။
သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ငယ္ရြယ္စဥ္ ကေလးဘ၀မွာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈန႔ဲ ေတြ႕ေပးထားေစခ်င္လို႔ပါတ့ဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေလးအနက္ စဥ္းစားထုိက္တယ္ ထင္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ မူလတန္းအရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေနအထားဟာ အလြန္ကို ႏုနယ္ပါေသးတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္ ဒီလိုအရြယ္မ်ိဳးမွာ ဒီကေလးရဲ႕ စိတ္ႏွလုံးကို ပတ္၀န္းက်င္ အေငြ႕အသက္ေတြက အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ လႊမ္းမိုးသြားႏိုင္ တယ္ ဆိုတာကေတာ့ စဥ္းစား ဖို႔ေတာင္ လိုမယ္ မထင္ပါဘူး။
ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ပတ္၀န္က်င္ ၀ါဒီ ပညာရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္က ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္အထိ ေျပာသလဲဆိုေတာ့ သူ႕ဆီ ကို ငါးႏွစ္ အရြယ္ ကတည္းကသာ ပို႔လိုက္ပါတ့ဲ၊
တရားသူႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕သားကိုလဲ သူခိုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ပါတယ္တ့ဲ။
သူခိုးတစ္ေယာက္ရဲ႕သားကိုလဲ တရားသူႀကီး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ တယ္တ့ဲ။
ဒီအခ်က္ဟာ ႏုနယ္ေသးတ့ဲ ကေလးဘ၀မွာ ပတ္ ၀န္က်င္ေလာင္းရိပ္ရဲ႕ အေရးပါမႈကို ေဖာ္ျပတာပါဘဲ။
ကေလးတစ္ေယာက္ လူဘ၀ေရာက္ၿပီးခ်ိန္က စၿပီး ေက်ာင္းေနခ်ိန္အရြယ္ ျဖစ္ တ့ဲ ေျခာက္ႏွစ္သား အရြယ္ေလာက္ဆိုတာ မိဘနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြရဲ႕ လက္ေပၚ မွာဘဲ ရွိေနပါေသးတယ္။
ျပင္ပ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ထိေတြ႕ခြင့္ မ်ားမ်ားစားစား မရေသး ပါဘူး။
သူငယ္တန္းတက္ရလို႔ စာသင္ေက်ာင္း ေရာက္သြားေတာ့မွသာ အတန္းေဖာ္ ေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ရတာ ျဖစ္လို႔ ျမန္မာ့ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ခုမွ စ ေတြ႕တယ္ လို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရမယ္ ထင္ပါတယ္။
သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းေအာင္တ့ဲ အထိ ငါးႏွစ္ေလာက္ ကာလကေလးကိုေတာ့ ျမန္မာ့ေျမ ျမန္မာ့ေရမွာ ျမန္မာ့ အေငြ႕အသက္ေတြကို ရႉ႐ိႉက္ခြင့္ ေပးသင့္ ပါတယ္။
ဒီကာလအတြင္း ပညာေရးအရ ႏိုင္ငံ ျခားနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ အားနည္းေကာင္း အားနည္းပါလိမ့္မယ္။
ဒီအားနည္းခ်က္ကို ကၽြန္ ေတာ္တို႔ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ျဖည့္တင္းေပး ရမွာေပါ့ဗ်ာ။
မူလတန္းအရြယ္ကေလးငယ္ဘ၀မွာ ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေရ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ႀကီးျပင္းခြင့္ ေပးလိုက္တ့ဲအတြက္ေတာ့ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ျမန္မာအျဖစ္နဲ႔ပဲ ဆက္လက္ အသက္ရွင္ေနၾကဦးမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိဘ ဘိုးဘြားေတြ အတြက္ေရာ ႏိုင္ငံအတြက္ ပါ ေဖာ္ျပလို႔ မရႏိုင္တ့ဲ အက်ိဳး ေက်းဇူးက အမွန္တကယ္ ရွိေနပါလိမ့္မယ္။
ဒီလိုမဟုတ္ခ့ဲရင္ေတာ့ ဒီကေလးႀကီးျပင္းလာတ့ဲ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရည္ရြယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားတ့ဲ အသိပညာ အတတ္ပညာေတြ ျပည့္၀ေကာင္း ျပည့္၀ ေနေပမယ့္ ျမန္မာ့မိသားစု ျမန္မာ ပတ္၀န္းက်င္ အတြက္ေတာ့ ဆားမပါတ့ဲ ဟင္းႀကီး လို ျဖစ္ေနမလားဘဲ။
ဒီလို ေျပာလိုက္တာဟာ တျခားႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈကို ထိပါးပုတ္ခတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။
သူတို႔ ယဥ္ေက်းမႈကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေလးစားရမယ့္ ၀တၱရား ရွိသလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ယဥ္ေက်းမႈကိုလဲ ထိန္းသိမ္းရမယ့္ တာ၀န္ေတြရွိေနပါတယ္။
ဒီတာ၀န္ကို မေက်ျပြန္ရင္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ေနရထိုင္ရတာ မသက္မသာ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။
လူတစ္ဦးခ်င္းစီမွာ စရိုက္လကၡဏာေတြ ကြဲျပားျခားနားသလို ယဥ္ေက်းမႈ ေနာက္ခံျခင္းမတူညီတ့ဲ လူအဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုနဲ႔ တခုမွာလည္း ကြဲျပားျခားနားမႈေတြ ရွိေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ အက်င့္စရိုက္ေတြ ဘယ္လိုပဲ ရွိေန ရွိေန ယဥ္ေက်းမႈ ေနာက္ခံျခင္း တူညီ ေနျခင္းဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မိသားစု ဘ၀ကို တနည္း တဖုံနဲ႔ ဟာမိုနီ ျဖစ္ေစပါတယ္။
ျမန္မာမိသားစုဘ၀ကို အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု အေနနဲ႔ ေျပျပစ္ ေခ်ာေမြ႕ေအာင္ ေဖာ္ေဆာင္ေပးမယ့္ ျမန္မာ့ စိတ္ဓာတ္ဆိုတာဟာ ငယ္ရြယ္စဥ္ ကေလးဘ၀ ကတည္းက ျပဳစုၿပိဳးေထာင္ ရမွာ ျဖစ္လို႔ ရင္ေသြး ငယ္ေတြရဲ႕ပညာေရးကို စဥ္းစားတ့ဲ အခါတိုင္းမွာ ဒီအခ်က္ကို လည္း ထည့္သြင္း စဥ္းစားထားေစ လိုပါတယ္ဗ်ာ။
သက်ေမာင္
၁-၆--၂၀၁၁
ဖတ္မိသမွ် ျပန္လည္တင္ေပးျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။