ကြ်န္ေတာ္ဒီအေၾကာင္းကိုေရးမယ္ေရးမယ္နဲ႔... မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး.... ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့... ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္းသလိုျဖစ္ေနမွာလဲဆိုးတယ္ေလ...
ဒါေပမဲ့လဲ... မေျပာမျပီးမတီးမျမည္ဆိုသလိုပဲ... ေျပာမွျဖစ္မွာမို႔ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္လို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တာပါ...
ဇာတ္လမ္းအစ...
ကြ်န္ေတာ္ ေတေလျဖစ္ေနခ်ိန္ေပါ့... အြန္လိုင္းေပၚမွာသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေတြ႕တယ္... သူ႔နာမည္က စတီးတဲ့.. မႏၱေလးမွာေနတယ္...
ကြ်န္ေတာ့္ကိုမႏၱေလးမွာအလုပ္ေတြေပါတယ္... မႏၱေလးတက္လာခဲ့ပါလားတဲ့... ကြ်န္ေတာ္လဲသူ႔ဖုန္းနံပါတ္ေတြဘာေတြေတာင္းျပီး... မႏၱေလးတက္လိုက္သြားတယ္...အဲ့ဒီမွာပဲ ျပႆနာစတက္တာပဲ... ကြ်န္ေတာ္က လည္းမႏၱေလးသာတက္သြားတာ.. လက္ထဲမွာပိုက္ဆံက
ႏွစ္ေသာင္းေတာင္မျပည့္ခ်င္ဘူး... လမ္းမွာလဲဘာမွမ၀ယ္စားျဖစ္ဘူး... ဗိုက္စာတာေတာင္ေအာင့္ခံျပီးမႏၱေလးေရာက္တဲ့အထိ...
မႏၱေလးကိုရထားဆိုက္ေတာ့... ည ၉း၀၀ နာရီေလာက္ရွိမယ္... ဒါနဲ႔ပဲ မႏၱေလးဘူတာနဲ႔နီးတဲ့ တည္းခိုခန္းတစ္ခုမွ တစ္ည၀င္အိပ္လိုက္တယ္...
တည္းခိုခန္းခက ေျခာက္ေထာင္ေပးရတယ္... အဲ မႏၱေလးေရာက္ေတာ့ ဗိုက္ကတအားစာေနျပီ... ကြ်န္ေတာ္ဘယ္လိုမွ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး...
ဒါနဲ႔ပဲ တည္းခိုခန္းမွာ ထမင္းေၾကာ္တစ္ပြဲမွာစားလိုက္တယ္... ၁၅၀၀ ေပးရတယ္..
ေျပာစရာတစ္ခုက်န္ခဲ့ေသးတယ္ဗ်... ကြ်န္ေတာ္က မႏၱေလးတစ္ခါမွမေရာက္ဖူးဘူး... ဒါကပထမဆံုးအၾကိမ္ပဲ..
ဒါနဲ႔မနက္မိုးလင္းေရာဆိုပါေတာ့... မိုးလင္းတာနဲ႔ကြ်န္ေတာ္စတီးကိုဖုန္းတန္းဆက္တာပဲ... အခ်ိန္သိပ္ဆြဲေနလို႔မျဖစ္ဘူးေလ... ကြ်န္ေတာ့္မွာပိုက္ဆံသိပ္မက်န္ေတာ့ဘူးမလား... စတီးဆီဖုန္းဆက္ေတာ့.... စတီးကမရွိေတာ့ဘူး... ေတာင္ၾကီးတက္သြားတယ္တဲ့... ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေလာက္ေနမွျပန္လာမယ္တဲ့... အဲ့မွာကြ်န္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲမသိေတာ့ဘူး... ဒါနဲ႔စတီးအိမ္ကိုဖုန္းထက္ဆက္တယ္...
တကယ္ႏွစ္ရက္ေလာက္ပဲၾကာမွာလားဆိုေတာ့... ဟုတ္တယ္တဲ့...
ဒါနဲ႔ပဲ.... ကြ်န္ေတာ္ စတီးကိုေစာင့္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္... ထြက္လာျပီးမွေတာ့.. မျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူးေလ
တည္းခိုခန္းပဲကြ်န္ေတာ္ျပန္သြားလိုက္တယ္.... အဲ့လိုနဲ႔ တည္းခိုခန္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ သံုးရက္ေလာက္ေစာင့္ေနတာ... စတီးကျပန္မလာဘူး...
ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ေသျပီဆရာပဲ... လက္ထဲမွာလဲပိုက္ဆံက ၅၀၀ ေလာက္ပဲက်န္ေတာ့တယ္... တည္းခိုခန္းက တည္းခိုခန္းခပိုက္ဆံမေပးႏိုင္ရင္.
မတည္းရဘူးတဲ့.. ကြ်န္ေတာ္မတက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး... ဘူတာရံုကိုသြားတယ္... တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုအကူအညီေတာင္းျပီး... ရန္ကုန္ျပန္မယ္ဆိုတဲ့
စိတ္ကူးနဲ႔ေပါ့... ဒါေပမဲ့ဘူတာရံုေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ... လူေတြၾကည့္ျပီး... ကြ်န္ေတာ္အကူအညီမေတာင္းရဲျပန္ဘူး... ကြ်န္ေတာ္ရွက္တယ္ဗ်..
ကြ်န္ေတာ့္ကိုလူလိမ္လို႔ထင္မွာလဲဆိုးတယ္.. ဒါေၾကာင့္ကြ်န္ေတာ္ပိုက္ဆံအကူအညီမေတာင္းေတာ့ပဲ... မီးရထားရံုပိုင္ၾကီး ရံုးခန္းကိုသြားတယ္...
ရံုပိုင္ၾကီးကိုအကူအညီေတာင္းမယ္ဆိုျပီးကြ်န္ေတာ္အခန္းထဲ၀င္သြားေတာ့... ရံုပိုင္ၾကီးက ဘာကိစၥလဲတဲ့... ကြ်န္ေတာ္ကအက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပတာေပါ့... ကြ်န္ေတာ္ကရန္ကုန္ကပါ.... အခုဒီမွာဒုကၡေရာက္ေနလို႔... ရိုးရိုးတန္းမီးရထားလက္မွတ္ေလး တစ္ေဆာင္ေလာက္အကူအညီေပးပါလို႔ကြ်န္ေတာ္မ၀ံ့မရဲနဲ႔ေတာင္းလိုက္တယ္... အရမ္းေက်းဇူးတင္ဖို႔ေကာင္းတယ္ဗ်ာ....သိလား...
မင္းဟာမင္းဒုကၡေရာက္တာငါ့ကိစၥမဟုတ္ဘူးတဲ့.... မင္းလိုက္ခ်င္ရင္မီးရထားတြဲေစာင့္ကိုသြားေျပာတဲ့.... ကြ်န္ေတာ့္ရင္ကိုဒိုင္းကနဲေစာင့္ကန္လိုက္သလိုပဲ... ကြ်န္ေတာ္ရံုးခန္းထဲကျပန္ထြက္လာေတာ့ကြ်န္ေတာ့္မွာမ်က္ရည္ေတြနဲ႔.... ေယာက္်ားေလးလဲ..
ရွက္တက္ပါတယ္ဗ်ာ... ဒါနဲ႔ပဲ ဇာတ္လမ္းကိုအတိုခ်ဳပ္လိုက္ပါမယ္... ကြ်န္ေတာ္မႏၱေလးေဆးရံုေရွ႕မွာႏွစ္ညအိပ္လိုက္ရတယ္... ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့..
ဘူတာရံုမွာဦးဇင္းတစ္ပါးနဲ႔ေတြ႕တယ္... အဲ့ဒီဦးဇင္းအကူအညီနဲ႔... ရထားလက္မွတ္တစ္ေဆာင္ရလိုက္တယ္... အိမ္အျပန္လမ္းမွာ... ရထားေပၚမွာ
ကြ်န္ေတာ္၀မ္းေလွ်ာတယ္.... ကြ်န္ေတာ္၀မ္းေလွ်ာျပီးေနမေကာင္းျဖစ္ေတာ့... အေမ့ကိုသတိရတယ္... အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့... အေမ့ရင္ကိုေခါင္းတိုး၀င္ျပီး အေမ့ကိုေတာင္းပန္ျပီး အေမ့ကိုအလုပ္အေကြ်းျပဳေတာ့မယ္ေပါ့... ရထားက ရမည္းသင္းေရာက္ေတာ့... ကြ်န္ေတာ့္ထိုင္ခံုေဘးမွာ ေတာသူသားအမိႏွစ္ေယာက္... လာထိုင္တယ္... သူတို႔ကရမည္းသင္းကေန သူ႔သားရွိတဲ့ တိုးေၾကာင္ကေလးကိုသြားမလို႔တဲ့
ရန္ကုန္ေရာက္ရင္သူတို႔ဆက္မသြားတတ္လို႔ဘယ္လိုသြားရမလဲတဲ့... ကြ်န္ေတာ္လဲရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့သူတို႔ကိုလမ္းျပေပးလိုက္တယ္...
ဒါနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့အိမ္ကိုအေျပးျပန္တာေပါ့.... ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့အေဖ့ကိုေတြ႕တယ္...
အေဖကမင္းဘယ္သြားမလို႔လဲတဲ့... ကြ်န္ေတာ္ကအိမ္ျပန္မလို႔ဆိုေတာ့.. မင္းအေမေဆးရံုတင္ထားတယ္တဲ့... ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္အ၀တ္အစားထုပ္ခ်
ျပီးေဆးရံုလိုက္သြားတယ္... အေမကသတိမရေသးဘူး... အေမကအသည္းေရာဂါရွိတယ္ဗ်... ကြ်န္ေတာ္ေဆးရံုမွာညအိပ္ေစာင့္ျပီး.... ႏွစ္ရက္အၾကာမွာအေမဆံုးသြားတယ္...
ဇာတ္လမ္းကဒီမွာအဆံုးသတ္လိုက္ပါမယ္.... ကြ်န္ေတာ္ေျပာျပခ်င္တာဘာလဲဆိုတာေတာ့ကြ်န္ေတာ္လဲေသခ်ာေတာ့မသိဘူး...
ဒါေပမဲ့ ဒီဇာတ္လမ္းေလးမွာ... ယူတတ္ရင္ပညာေတြအမ်ားၾကီးပါပါတယ္...
အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါသည္....