ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ဇနီး ေမာင္ႏွံ သည္ အိမ္ေထာင္ ေရး သုခကို ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာစြာ ရွိၾကျခင္း သည္ပင္လွ်င္ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ အတြက္ အေထာက္ အပံ့ ျဖစ္ေစသည္ ကို ဇနီး ေမာင္ႏွံႏွစ္ ဦးအား ေတြ႕လိုက္ ရသည့္ ခဏ၌ ပင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ အကဲျဖတ္ မိပါသည္။
ေဒၚခင္ၾကည္သည္ မီးဖိုေခ်ာင္ကို ပိုင္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ အလုပ္ခြင္ ကို ပိုင္သည္။ သို႔ ေသာ္ ေဒၚခင္ၾကည္ သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အလုပ္ခြင္ႏွင့္ ဆိုင္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း ေဒၚခင္ၾကည္၏ မီးဖိုေခ်ာင္ႏွင့္ ဆိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ ဇနီး ေမာင္ႏွံကား မိမိတို႔ ဆိုင္သာ ဆိုင္ေသာ္လည္း မပိုင္ေသာ အေရးတြင္ ၀င္၍ မစြက္ၾကေခ်။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ျဖစ္ထိုက္ေသာ အဂၤါရပ္တြင္ ဤအခ်က္သည္ သာမည ျဖစ္လ်က္ႏွင့္ အေရး အႀကီးဆံုးေသာ အခ်က္ ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္ကို မပိုင္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ တို႔သည္ တစ္ဦးၿပီး တစ္ဦး က်ဆံုးလ်က္ ရွိသည္ကို မ်က္ေမွာက္ ရာဇ၀င္က သက္ေသ ခံေနသည္။
ရန္ကုန္သို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္စတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ သတင္းကို ေထာက္ၾကည့္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး အကဲကို ခတ္ၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္ေသာ အေျဖ ထြက္လာသည္ တြင္မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏွစ္သက္ လာသည္။ သို႔ႏွင့္ ေမာင္သိန္းလွကို ရန္ကုန္၌ တေအာင့္ေလာက္ ေတြ႕ရေသာအခါ “ေဟ့ ေဒၚခင္ၾကည္ ကေတာ့ မင္းလို မဟုတ္ဘူး”ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာမိသည္။“ေဟ့ သူကသူ ငါက ငါကြ”ဟု ဆိုကာ ေမာင္သိန္းလွ သည္ သူတစ္ပါး ထံမွ အႏိုင္က်င့္၍ စီးလာေသာ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ အိမ္ဘက္သို႔ ထြက္သြား ေလေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္ ေရာက္လာ သည္မွ သံုးလမွ် မကေတာ့ၿပီ။ သို႔ရာတြင္ အလုပ္က ပူျပင္း လွေသာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ မဆံုစည္း ႏိုင္ပါ။ ဆံုစည္းရန္ အေၾကာင္းလည္း ဘာမွ် မရွိေသးပါ။ ဆံုစည္းမည့္ ဆံုစည္း ျပန္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ႏႈတ္ဆက္ ေတာ့မည့္ပံု ကဲ့သို႔ တေအာင့္ေလာက္ ေတြ၍ ရပ္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ႐ႈသိုးသိုးႏွင့္ လွည့္ထြက္ သြားပါသည္။
“လက္တိုဂ်င္ အမိႏို႔ႏွင့္ မျခား” ဟူေသာ ေၾကာ္ျငာ စကား ကဲ့သို႔ သခင္ႏု၏ စြပ္က်ယ္သည္ ေဒၚျမရီ၏ ဇာေဘာ္ဒီႏွင့္ မျခားေခ်။ ေဒၚျမရီ၏ ဇာေဘာ္ဒီ ေနာက္ေက်ာ၀ယ္ တက္တင္း ထုိးထာေသာ ဇာေပါက္မ်ား ရွိသည္။ သခင္ႏု၏ စြပ္က်ယ္အက်ႌ ေနာက္ေက်ာ ၌လည္း တက္တင္း မထိုးဘဲႏွင့္ သယံဇာတ ေပါက္ေနေသာ ဇာေပါက္မ်ား ရွိေလသည္။ စင္စစ္ သခင္ႏု၏ ဇာေပါက္မ်ား သည္ ေဒၚျမရီ၏ ဇာေပါက္မ်ားထက္ ၿမိဳင္ပါေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကုကၠိဳင္းလမ္းရွိ သခင္ႏု ေနေသာ အိမ္ေနာက္ေဖး၀ယ္ ရခိုင္ျပည္ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ ဦးညိဳထြန္း (ယခင္က ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး ယခု ေရဒီယိုျပင္ဆရာ) ၏ တဲကို အေမြခံယူကာ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး သဘာ၀ခ်င္း မတူေသာ ဦးဉာဏ ႏွင့္ ကိုမ်ဳိးမင္းတို႔ကို အေဖာ္ျပဳကာ ေန႔အခ်ိန္တြင္ ေန၍ ညအခ်ိန္တြင္ ဗံုးခိုက်င္း ထဲ၌ အိပ္ခဲ့ ရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးဦးသားမွာ ေဒၚျမရီအား မွီခိုကာ ဧည့္သည္ေန ဧည့္သည္စား ျဖစ္၍ မ်ားစြာ သက္ေသာင့္ သက္သာ ရွိလွေပသည္။ အခ်ိန္တန္ၿပီလား ဆိုလွ်င္ ေဒၚျမရီ၏ တေက်ာ္ေက်ာ္ ေခၚသံကို နာခံကာ ထမင္းစားခန္း ထဲသို႔ သံုးဦးသား စီတန္း ေလွ်ာက္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ ္ေဒၚျမရီ၏ ထမင္းစားပြဲကို တစ္ခါဖူးမွ် သပိတ္ မေမွာက္ခဲ့။ ဤမွ်ေလာက္ ေက်းဇူးသစၥာ ေစာင့္သိ ႐ိုေသ ခဲ့ၾကပါသည္။ထိုစဥ္က သခင္ဗဟိန္း ႏွင့္ သူ၏ ဇနီး မခင္ႀကီး တို႔သည္ သခင္ႏု တို႔ႏွင့္ အတူေနပါသည္။
တစ္ေန႔ ေသာအခါ ဦးညာဏ၊ ကိုမ်ဳိးမင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမင္းစားရန္ ဟန္ျပင္ ေနစဥ္ သခင္ႏုသည္ သြားေခ်ာင္ တိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ စကားေျပာပါသည္။ ထိုအခါ သခင္ဗဟိန္းသည္ အထုပ္ငယ္ တစ္ခုကို ခ်ဳိင္းၾကားထဲ ညႇပ္ကာ ထမင္းစားခန္း ထဲသို႔၀င္လာပါသည္။ သခင္ဗဟိန္း၌ ခ်ဳိၿပံဳးေသာ မ်က္ႏွာအစဥ္ ရွိသည္။ ထုိေန႔က သူ၏ မ်က္ႏွာ ခ်ဳိၿပံဳးပံုမွာ မိန္းမေၾကာင့္ မာန္ဖီေနေသာ တာေနာ ဘီလူးကိုပင္ အရည္ေပ်ာ္ ေစႏိုင္၏။ သို႔ေသာ္သခင္ႏု၏ မ်က္ႏွာထား တင္းေနသည္ ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိလိုက္ပါသည္။ “ကိုႀကီးႏု စြပ္က်ယ္ အက်ႌကို ခၽြတ္ ပါေတာ့ဗ်ာ”ဟု သခင္ ဗဟိန္းက ခရီး ေရာက္မဆိုက္ ဆိုလိုက္သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ ဘက္မွ ပဲျပဳတ္ ပန္းကန္ကို ကိုင္ရင္း ၀င္လာသူ ေဒၚျမရီက “အမေလးေတာ္ ရွိတာ ၀တ္တာ ဘာလုပ္ဖို႔ ခၽြတ္ရမွာတုန္း” ဟု ေအာ္ေျပာပါသည္။ “စြပ္က်ယ္ အက်ႌေတြ ေပါလြန္းလို႔ဗ်ာ”ဟု သခင္ဗဟိန္းက ၿပံဳးခ်ဳိစြာ ျပန္၍ ေျပာပါသည္။ “ရွင္တို႔သာ ေပါတာ ပါေတာ္” ဟု ေဒၚျမရီ က ေတာ္သံ ကို ေတာသံ ႏွင့္ ေရာ၍ ေငါ့ လိုက္ေလသည္။
“ေၾသာ္ မမရီ တို႔က ဒါေၾကာင့္ခက္တာ။ ဘယ္ႏွထည္ လိုခ်င္သလဲ”“ေအာင္မယ္ ခုမွ ေလာကြတ္ မေခ်ာ္ပါနဲ႔။ ေမာင္တို႔ ရွိလ်က္နဲ႔ က်ဳပ္လင္မွာ စြပ္က်ယ္ ဇာေပါက္ပဲ ၀တ္ေနရတယ္”၊ ““ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွိလို႔ ေဟာဒီလို စြပ္က်ယ္ေတြ ၀တ္ရတာ ေပါ့ဗ်ာ”ဟု ဆိုကာ သခင္ဗဟိန္းက တေယာ တံဆိပ္ စြပ္က်ယ္ သံုးေလးထည္ကို အထုပ္ထဲမွ ေျဖ၍ ေဒၚျမရီ လက္ထဲသို႔ ထည့္ပါသည္။ ဤအခ်ိန္ တြင္ သခင္ႏုကား ေရခ်ဳိးခန္း ထဲသို႔ ၀င္ေလၿပီ။ ေဒၚျမရီသည္ အံ့အား သင့္ေသာ ေက်နပ္ေသာ၊ ပီတိ ေရာင္ လႊမ္းေသာ၊ ေက်းဇူးတင္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ သခင္ဗဟိန္း ေပးေသာ စြပ္က်ယ္ အက်ႌ တို႔ကို ျဖန္႔ကာ စစ္ေဆး ၾကည့္႐ႈရင္း “ဘယ္ကရတာလဲ”ဟု သခင္ဗဟိန္းကို ေမးေလသည္။
“ကိုႀကီးႏုက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို စိတ္ေကာက္ၿပီး စကား မေျပာလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေခ်ာ့တဲ့။ စြပ္က်ယ္ အက်ႌ မမရီ ယူထားၿပီး ကိုႀကီးႏုကို ဆင္ေပးလိုက္ပါဗ်ာ”၊“ေအာင္မယ္ ဆရာ ဒီေလာက္နဲ႔ ေခ်ာ့လို႔ မေပ်ာ့ဘူး။ ေမာင္ေရ၊ တစ္ဒါဇင္မွ တစ္ဒါဇင္ မွ”
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ သခင္ႏုတို႔ ဘယ္အခါ၊ ဘယ္ေနရာမွာ၊ ဘယ္လို စကားေျပာ အေပါက္ မတည့္သည္ ကို ကၽြန္ေတာ္ မသိ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သခင္ႏုကို ေခ်ာ့ေသာ ပဏာမ အခန္းမွာအထက္ပါ အတိုင္းပင္၊ အစ္ကိုႀကီးကို ညီက ျပန္ေခ်ာ့ သလို။
ထိုေန႔ မနက္စာ ထမင္းကို သခင္ ဗဟိန္းနွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးဦးသား အတ ူစားၾကရာတြင္ ညေနဘက္၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သခင္ႏုထံ အလည္ လာမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ၾကားသိ ရေလသည္။ ထိုေန႔ ညေနက ေနမင္းသည္ ခပ္သုတ္သုတ္ ၀င္သည့္ထင့္။
သခင္ႏု၏ အိမ္ေခါင္းရင္း ဘက္ရွိ ျမက္ခင္းေပၚတြင္ ေနေရာင္ ေကာင္းစြာ မက်ပါ။ ေဆာင္းဦး ေပါက္မို႔ ဓမၼတာအတိုင္း ေန၀င္ေစာသည္ ျဖစ္တန္ရာ၏။ သို႔ရာတြင္ မဟာမိတ္ တို႔၏ ဗံုးက်ဲ ေလယာဥ္ပ်ံ မ်ားမွာ ညေန အခ်ိန္တြင္ မွန္မွန္ႀကီး ေသာင္းက်န္းစ ျပဳေန ၿပီျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္ထဲတြင္ ေန ခပ္သုတ္သုတ္ ၀င္သည္ဟု အစြဲအလမ္း ရွိမိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုညိဳထြန္း၏ တဲထဲ၌ တစ္ဦးတည္း ရွိေနပါသည္။ ဦးညာဏမွာ အနီးတြင္ မရွိပါ။ ကိုမ်ဳိးမင္းကား ဗဟန္းဘက္သို႔ သြားေနပါသည္။ ထိုသို႔ တစ္ဦးတည္း ရွိေနစဥ္ အိမ္ေရွ႕မွ ေမာ္ေတာ္ကားသံ ၾကားရသည္။ ဦးစြာ ပထမ သခင္ျမ ေရာက္လာပါသည္။ ေနာက္မၾကာမီပင္ ဗိုလ္လက်္ာ လာပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေရာက္လာပါသည္။
ျမက္ခင္းေပၚတြင္ ကုလားထိုင္မ်ား စီထားပါသည္။ တစ္ဦးျပီး တစ္ဦး ကုလားထုိင္ရွိရာသို႔ လာ၍ ထိုင္ၾကသည္။
သူတို႔ေတြ႔ၾက ဆံုၾက ေဆြးေႏြးၾကသည္မွာ ရိုးရိုး ကိစၥခ်ည္း မဟုတ္ပါ။ တိုင္းျပည္တြင္ ဂ်ပန္ ဆန္႔က်င္ေရး စိတ္ဓာတ္မ်ား ျပင္းျပေနခ်ိန္ဝယ္ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္သူတို႔မွာ တိုးတုိး တိတ္တိတ္ ၾကိတ္၍ ေဆြးေႏြးၾကရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေဆြးေႏြးပြဲ၌ သခင္ ဗဟိန္းသည္ပင္လ်ွင္ ခပ္လွမ္းလွမ္း မွ ေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သခင္ ဗဟိန္းနွင့္ အတူတူ တေစ့တေစာင္း မ်ွသာ အကဲခတ္ လိုက္ ရပါသည္။
ထိုေန႔ ညေနက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တစ္ဦးတည္း လိုလိုပင္ စကား ေဖာင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာေနပါသည္။ သခင္ႏုကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေျပာသည္ကို ဂရုမထားသကဲ့သို႔ ခပ္တည္တည္ ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ေျခဟန္ လက္ဟန္ နွင့္ လည္းေကာင္း၊ ေခါင္းငဲ့၍ လည္းေကာင္း၊ ဟဲဟဲ ဟဲဟဲ ဟု အသံထြက္ေအာင္ ရယ္၍ လည္းေကာင္း၊ စကားေျပာ လိုက္သည့္ အခါ သခင္ႏုသည္ ဝင္၍ မေတာဘဲ မေနႏိုင္ပါ။ ၎တို႔ နွစ္ဦးသား အခ်ိီ အခ် ေျပာစဥ္ သခင္ျမက ဝင္၍ ေထာက္တတ္ပါသည္။ ဗိုလ္လက်္ကား တစ္စံုတစ္ခုကို ေသြးေအးေအး နွင့္ စဥ္းစားေသာ အမူအရာျဖင့္ အင္း လိုက္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ကား စာတမ္း လည္း မထိုးူ အသံလည္း မထြက္ေသာ ရုပ္ရွင္ ကား တစ္ကားကို ၾကည့္ေနရဘိသကဲ့သို႔ ။